شاهزاده ی ... کوچک؟

شاهزادی کوچک خودِ خودِ یوونتوس امروز جشن تولد 30 سالگی اش را جشن می گیرد.

من از 7 سالگی جزئی از مجموعه ی یوونتوس بوده ام. در ابتدا به عنوان یک مهاجم بازی می کردم، اما بعد از یک بازی دوستانه در تیم جوانان، بیشتر در خط هافبک  استفاده شدم. اصول اولیه را از پدرم یاد گرفتم، او از وقتی که 3 سالم بود به من می گفت که باید با هر دو پایم شوت بزنم. به لطف او من عاشق فوتبال شدم، که، برای من، بدون شک فوق العاده ترین ورزش روی کره ی زمین است. تیم های ورزشی چیزهای خاصی دارند مثل صمیمیتی که در رختکن موج می زند. و وقتی شما به اندازه ی کافی خوش شانس باشید که بتوانید با دوستان و هم تیمی هایتان بعد از گل خوشحالی کنید، در آن لحظه احساس می کنید که در مرکز هستی قرار دارید.

کلودیو مارکیزیو

این نقل قول که از نسخه ی آوریل 2008 مجله ی هورا یوونتوس برگرفته شده است، همه ی چیزی که در مورد کلودیو مارکیزیو ی 19 ساله باید بدانید به شما می گوید. وقتی به تازگی بعد از کاپیتانی هم تیمی های جوانش به سوی نایب قهرمانی جام ویارجو امده بود.

دقیقا یک سال بعد، حدود ساعت 10 و 10 دقیقه 19 آگوست 2006، مارکیزیو از روی نیمکت ورزشگاه سن نیکولای تیم باری بلند شد تا اولین بازی رسمی اش برای تیم بزرگسالان باشگاهی که به عنوان یک نوجوان آرزوی پوشیدن پیراهنش را داشت، انجام دهد.

هواداران یوونتوس تنها لازم بود چندماه صبر کنند تا قهرمان وطنی اشان برای اولین بار از ابتدا به زمین برود، او در کنار بازیکنانی نظیر پاول ندود، داوید ترزگه و الساندرو دلپیرو، در پیروزی 2‐0 برابر برشا به میدان رفت، در واقع کلودیوی 20 ساله اولین کسی بود که بعد از گلزنی دلپیرو او را در آغوش گرفت.

آلساندرو هم این توجه کلودیو را جبران کرد و پاس اولین گل مارکیزیو برای پیراهن یوونتوس را در 24 ژانویه ی 2009 فراهم آورد، این یکی از آخرین قدم ها در به حقیقت پیوستن رویاهای هافبک متولد تورین بود.

فرصت پوشیدن بازوبند کاپیتانی آرزوی بعدی بود و سرنوشت مقدر کرده بود که لحظه ی شازده کوچولو در اروپا فرا برسد (مکانی که، به قول او «متعلق به یوونتوس» است) ، در پیروزی 3‐1 برابر فولام در لیگ اروپا، دقیقه ی 62 بازوبند را از ترزگه گرفت، در آن لحظه اسطوره ای جایگزین اسطوره ای دیگر شد.

از آن نقطه به بعد، دیگر هیچ بازگشت به عقبی وجود نداشت زیرا دفترچه ی خاطرات هافبک یووه سرشار از لحظاتی فراموش نشدنی شد، 100ـمین بازی او با گلزنی اش برابر اودینزه رقم خورد، یک گل فراموش نشدنی به اینتر در سال 2009، دابل خارق العاده اش برابر میلان و تورینو و جای گرفتن در کلوب برجسته س 300ـتایی ها در موزه ی یوونتوس که تنها تعداد اندکی از بازیکنان تاریخ یووه به آن راه یافته اند.

نگاهی هم به ویترین افتخارات و جام هایش بیندازیم، در حال حاضر او 4 قهرمانی در لیگ، 3 قهرمانی سوپرکاپ و یک کوپا ایتالیا دارد و به قول خودش همیشه جایی برای پیشرفت وجود دارد:

هر باشگاهی باید تصمیم بگیرد که روی چه رقابتی تمرکز کند و اهدافش را طبق آن برای فصل جدید معین کند. برای من، هیچ اولویتی وجود ندارد، من در هر بازی برای پیروزی قدم به میدان می گذارم.

پس حالا که به عنوان یک یوونتوسی وارد چهارمین دهه ی زندگی اش می شود، برای تمام کسانیکه به باشگاه فوتبال یوونتوس مربوطند، مایه ی خوشبختی است که برای کلودیو شادترین جشن تولد 30 سالگی را ارزو کنند و از او به خاطر تمامی خاطرات شگفت انگیزی که با هم به شریک شدیم و هم چنین لحظات زیبایی که در آینده پیش خواهد آمد، تشکر کنیم.

«به اشتراک گذارید»

نسیبه سرگزی«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: